کوچکترین قهوه خانه دنیا در بازار تهران - ابزار ایرانی

به گزارش ابزار ایرانی، قهوه خانه و چایخانه های صد ساله دنیا مهمان، کوچکترین چایخانه دنیا حاج درویش بازار تهران می شوند. پسر حاج علی فراخوانی داده و از همه مسئولان قهوه خانه هایی که بیش از صد سال از فعالیتشان می گذرد دعوت نموده به تهران بیایند.

به گزارش همشهری، آوازه کوچک ترین چایخانه یا کافه جهان همه جا پیچیده است و جهانگرد های بسیاری برای دیدنش از کشور ها و شهر های مختلف می آیند. در این مغازه یک و نیم متری در کنار خوردن چای، اتفاقات بزرگی رخ می دهد از احساس همدلی گرفته تا یاری به همنوع.

در بازار بزرگ تهران از هرکس سراغ قهوه خانه حاج علی درویش را بگیری شما را هدایت می نماید. قهوه خانه ای نُقلی در قلب بازار که با ترمه و شیشه های رنگی و منبت پوشیده شده است.

حاج محمدحسن شمشیری قبل از سال 1297 با مبلغ 20 تومان این قهوه خانه را خرید و مشغول به کار شد. کاظم مبهوتیان صاحب کوچکترین قهوه خانه جهان با آنکه سن و سالی از او گذشته، اما از جوانان امروزی تیز و فرزتر است و کسی به گردپایش نمی رسد.

هرچند که بیشتر ساعات شبانه روز را دریکی از قدیمی ترین مشاغل و مکان های تاریخی سپری می نماید، اما از فنّاوری های روز و صفحات مجازی غافل نمانده و حتی برای معرفی پیشه و کار های خیرش از صفحات مجازی هم بهره می برد. تا کمتر از یک دهه گذشته حاج علی مبهوتیان معروف به حاج علی درویش کهنه کاسب بازار، این قهوه خانه را ضبط و ربط می کرد. حاج کاظم، پسر حاج علی درویش است. او درباره گذشته این قهوه خانه می گوید: این قهوه خانه در سال 1297 هجری شمسی به وسیله حاج محمد حسن شمشیری تاسیس شد.

بعد از آن بود که پدرم این قهوه خانه را با یک واسطه در سال 1340 از حاج شمشیری خرید. تا دهه 80 هم خودش این قهوه خانه را می گرداند تا اینکه بنده خدا زمین خورد و کمرش شکست. دیگر نتوانست بیاید و بعد از آنکه دیدم دیگر در توانش نیست این قهوه خانه را بگرداند شخصا این کار را برعهده گرفتم. اکنون قهوه خانه درویش، در بازار تاریخی تهران و در راسته بازار زرگر ها قرار گرفته است. کوچک ترین قهوه خانه جهان، لقبی است که به قهوه خانه یک و نیم متریدرویش داده اند.

با توجه به خصوصیات و معیار های میراث ناملموس و بعلاوه قدمت صدساله اش، این مغازه کوچک در سال 95 به عنوان آثار ملی و تاریخی در لیست میراث ناملموس کشور به ثبت رسید. متاسفانه پدرم براثر حادثه خانه نشین شد و من در سال های اخیر جا پای او گذاشتم و پیشه اش را احیا کردم.

او در ادامه به هدف بزرگش اشاره می نماید و می گوید: کارم را خیلی دوست دارم. من خودم را خسته می کنم تا خستگی مردم را رفع کنم. خشنود هستم، چون برای مردم کار می کنم و اثربخش هستم. همین که مردم این فضا را می بیند، سنت قدیم برایشان زنده می گردد و جهانگرد ها خوششان می آید برای من کافی است. اما برخی برخورد ها هم ناراحتم می نماید؛ اما آنقدر تاثیرگذار نیست. باید این را بدانیم هر مسئولیت، شغل، وظیفه یا کاری که انجام می دهیم یک نقاشی از خودماست. پس سعی کنیم در هر لحظه این نقاشی را زیباتر ترسیم کنیم.

چندین سال است که قصد دارم از مسئولان چایخانه یا قهوه خانه هایی که بیش از یک قرن از فعالیتشان می گذرد، به کوچکترین چایخانه جهان دعوت و با حضور آن ها گردهمایی بین المللی برگزار کنم. به همین دلیل فراخوانی را به وسیله فضای مجازی منتشر کردم تا به وسیله انعکاس آن بتوانم به این هدفم برسم.