درباره قلمرو کالیناگو چه می دانید؟
به گزارش ابزار ایرانی، قلمرو کالیناگو که پیش تر به عنوان Caribs شناخته می شد، در اصل از آمریکای جنوبی آمده است. این قلمرو که نماینده آخرین قبیله به جای مانده از سرخپوستان کارائیب قبل از کلمبیا به شمار می رود، به حدود 3000 سال قبل از میلاد برمی شود. زندگی آمیخته با طبیعت مردمان، در نتیجه آمدن کریستف کلمب و مهاجران اروپایی که کالیناگو ها برای حفظ زندگی و سرزمین خود با آن ها مبارزه می کردند، تغییر کرد. از همین رو، کالیناگوها به طور اجباری به سمت شرق دومینیکا فرار کردند؛ آن ها تمامی روش ها و سبک زندگی خود را حفظ کردند به امید آن که دوباره به جزیره برگردند. بالاخره در سال 1763، زمانی که بریتانیا کنترل کامل دومینیکا را به دست آورد، به کالیناگو 232 هکتار زمین داده شد که در ابتدا آن را Carib Reserve می نامیدند. این قلمرو در سال 1903 به 3700 هکتار افزایش یافت. در ادامه مقاله همراه ما باشید تا بیش تر با قلمرو کالیناگو آشنا شوید.

همین حالا برای پاسپورت دومینیکا اقدام کنید!
درباره قلمرو کالیناگو
قلمرو کالیناگو از 8 دهکده تشکیل شده است. باتاکا، سالیبیا، کنکورد، رودخانه خرچنگ، رودخانه ماهاوت، سنت سیر، سینهکو و رود گالیت از آن جمله اند. این دهکده ها از نظر ظاهری شبیه سایر سکونت گاه های روستایی دومینیکا هستند؛ در واقع از خانه های کوچک چوبی و بتنی، باغ های گل و زمین های سرسبز تشکیل شده است؛ با این تفاوت که ظاهر آشکارتری از فقر در این قلمرو وجود دارد. قلمرو کالیناگو، 1530 هکتار از سواحل شرقی دومینیکا، از روستای باتاکا در شمال گرفته تا روستای سینکو در جنوب را پوشش می دهد. این قلمرو، به وسیله شورای کالیناگو و به طور مستقیم به وسیله رئیس آن اداره می گردد. شورا و رئیس نیز هر پنج سال یک بار به وسیله ساکنان روستاهای همین قلمرو انتخاب می شوند.
جمعیت
جمعیت کالیناگو، مطابق با آخرین سرشماری، حدود 3000 نفر گزارش شده است. این جمعیت آن را به بزرگ ترین سکونت گاه مردم بومی دریای کارائیب تبدیل می نماید. این جمعیت در زمان تشکیل آن در سال 1903، تنها حدود 400 نفر بود، اما در طول زمان نسبت به جمعیت کل دومینیکا رشد کرد. در سال 1970، جمعیت قلمرو کالیناگو به 1.6 درصد از کل جمعیت دومینیکا رسید، این عدد تا سرشماری دولتی سال 1991 به اندازه 3.5 درصد افزایش یافت و به 2518 نفر رسید. بیش تر افراد جمعیت را نیز بچه ها و نوجوانان تشکیل داده بودند.
مردمان کالیناگو
کالیناگوها، مردمانی ساده زیست ، فقیر و کوشا هستند. همان طور که گفتیم، آن ها عایدیشان را از ساخت سبد حصیری، قایق، سفال و دیگر دست سازه ها تامین می نمایند. به همین علت، توجه زیاد آن ها به طبیعت، سبب کشف چیزهای بسیار و توجه بیش تر به هنر، پایکوبی و آواز شده است؛ برای مثال آن ها با سازها و طبل های دست ساز خود، صداها و ضرب آهنگ های عجیب و جالبی را کشف می نمایند. هم چنین آن ها بسیار مهمان نواز هستند. غیرممکن است به خانه یکی از آن ها بروید و از شما بد پذیرایی نمایند؛ آن ها دار و ندار خود را برای پذیرایی از شما در طبق اخلاص می گذارند.
قانون قلمرو کالیناگو
طبق قانون، قلمرو کالیناگو در مالکیت مشترک است. هیچ شخصی نمی تواند بخشی از آن را بخرد یا بفروشد یا از آن به عنوان وثیقه در بانک برای گرفتن وام استفاده کند. همین امر، به وسیله کالیناگو ها به عنوان مانعی برای توسعه شخصی و تجاری ذکر می گردد؛ از همین رو، بعضی خواستار اعمال تغییرات قانونی یا یاری هزینه های مالی خاص هستند. بااین حال، هریک از ساکنان این قلمرو می تواند ادعای مالکیت بخشی خالی از زمین را داشته باشد و اگر شخص دیگری ادعای مالکیت نکرده باشد و شورای قلمرو این ادعا را تأیید کند، او می تواند در آن جا خانه بسازد و زمین را در خدمت خود به کار گیرد. بنابراین هر زمینی که بیش از یک سال بدون مراقبت رها شده باشد، می توان به وسیله شخص دیگری موردادعای مالکیت قرار بگیرد؛ البته پذیرفتن این ادعا بر عهده شورای کالیناگو خواهد بود.
منبع عایدی
منبع عایدی مردمان قلمرو کالیناگو طبیعت است. آن ها با استفاده از چوب درختان، سبدها و دیگر محصولات کوچک خانگی را می سازند، برگ های درخت نخل را به هم می بافند و از آن چیزی کاربردی پدید می آورند؛ علاوه بر آن، با استفاده از امکانات محدود خود، جواهرسازی، کنده کاری روی چوب، سفال سازی و قایق سازی نیز انجام می دهند. آن ها محصولات خود را می فروشند تا عایدیی کسب نمایند.
گردشگری
مردم این قلمرو، هیچ هزینه ای بابت بازدیدنمایندگان یا تفریحات موجود در محل دریافت نمی نمایند؛ همین امر باعث شده که آن ها عایدیی از گردشگری نداشته باشند. هنرها و صنایع دستی کالیناگو نیز به طور گسترده در قلمرو و جاهای دیگر دومینیکا به عنوان سوغاتی فروخته می گردد. در این میان، سبد نی لاروما که در طرح های سنتی و با رنگ های قهوه ای، سفید و مشکی ساخته می گردد، مورداستقبال بیش تری قرار گرفته است. این هنر، به عنوان یکی از معدود جنبه های ماندگار فرهنگ سنتی قلمرو موردتوجه قرار گرفته است.
افسانه های قلمرو کالیناگو
قسمت اعظم قلمرو کالیناگو که از سینهکو به سمت غرب در سراسر یک خط الراس بلند تا سواحل رودخانه پاگوا در منطقه چارلز وارنر کشیده شده است، خالی از سکنه است. مرکز اداری قلمرو نیز سالیبیا است که محل استقرار شورای کالیناگو و ایستگاه اصلی پلیس به شمار می رود. در خلیج سالیبیا دو جزیره وجود دارد که به آن ها جزایر سالیبیا یا پتی لیلت و گروس لیلت گفته می گردد. مطابق با افسانه کالیناگو، هر جزیره زمانی یک کشتی بوده که برای انتقال ارواح این قلمرو به دریا استفاده می شد.
علاوه بر این ها، صخره پاگوا بر روی خط الراس بلند مشرف به دهکده باتاکا و دره رودخانه پاگوا قرار گرفته است. این صخره آتش فشانی، با ارتفاع حدود 20 متر، خانه یک روح خیرخواه است و پله های منتهی به آن نیز، روزگاری به وسیله مردم باتاکا برای کشف خوش شانسی استفاده می شد. چند افسانه جالب درباره صخره باگوا وجود دارد: بعضی می گویند اگر خوش شانس باشید، یگ گل کوچک سفید را روی صخره خواهید سافت. این گل، فقط یک روز از سال شکوفا می گردد؛ بنابراین اگر آن را نوازش کنید و بعد کف هر دو دستتان را به هم بمالید، سپس آن را به سمت هرکسی که می خواهید ببرید یا کسی را صدا بزنید، طرف مقابل طلسم شده و بله قربان گوی شما خواهد شد. افسانه دوم هم آن است که اگر از میان ترک های روی صخره، روحی را که در آن جا زندگی می نماید مشاهده کردید، مطمئن باشید کسی که دوستش دارید به زودی خواهد مرد.
تورهای قلمرو کالیناگو
حالا که برای سفر به این قلمرو هیجان انگیز ترغیب شده اید، وقت آن است که تور خود را رزرو کنید. تورهای منطقه که به وسیله راهنماها اداره می گردد، شامل پیاده روی در امتداد رودخانه آسولوکاتی و آبشار آن، هم چنین صعود به قله Kabet است. علاوه بر آن، امکان اقامت یک شبه در کلبه های ساده آن جا نیز میسر است.
در آخر
مردمان قلمرو کالیناگو، از گردشگری عایدیی ندارند؛ بنابراین عایدی آن ها به وسیله دیگری حاصل می گردد. آن ها سبدبافی، حصیربافی، قایق سازی و سفالگری می نمایند و صنایع دستی خود را به گردشگران می فروشند تا عایدیی کسب نمایند. به طور کلی مردمان این قلمرو، فقیرترین مردمان کارائیب هستند. آن ها از امکانات محدود و هرچند محدود خود استفاده می نمایند؛ برای مثال طبل و سازه های دست ساز می سازند و ضرب آهنگ های خلاقانه و نو پدید می آورند. مردمان این جا بسیار مهمان نواز و صمیمی هستند؛ پیشنهاد می کنیم حتما یک شب را در یکی از کلبه های ساده و روستایی آن بگذرانید.
منبع: 3click.com